တေရးနဳိး ရင္ခုန္သံ

ရင္ခုန္သံဆိုတာ
ေမ႕ေနတာၾကာေပါ႕...
သတိလာေပးတဲ႕ ေကာင္မေလးေရ
မင္းအရြယ္က ငယ္ပါေသးတယ္ကြာ
မင္းအတြက္ အမွတ္တရပစ္မွတ္ေတြက
ငါ႕အတြက္ မထူးဆန္းတဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြျဖစ္ေနတယ္...
စိတ္ကစားတဲ႕မင္းအရြယ္နဲ႕
တည္ၿငိမ္စျပဳေနတဲ႕ ငါ႕အရြယ္ကို
နားလည္ေပးလိုက္ပါကြာ...
မင္းကထြက္ေပါက္ရွာေပမယ္႕
အသက္ေလာက္ ခ်စ္သြားရင္ခက္ကုန္ရေခ်ရဲ႕ကြယ္...
အရြယ္ေရာက္ေနေပမယ္႕
မရင္႕က်က္ေသးတဲ႕
ႏွလံုးသားကို
မင္းကရိပ္မိေနေတာ႕လဲ
ငါ႕အတြက္ကေတာ႕
ေျပးသာေျပးရ ေျခလွမ္းကမသြက္
ေမးသာေမးရ ရည္မွန္းတာကအခက္ေပါ႕ကြာ...
အင္း...
ေနာက္ဆံုးေတာ႕လည္း
မာယာေက်ာ႕ကြင္း
ေက်နပ္စြာ လဲၿပိဳက်ခဲ႕ရေပါ႕...
အံႀကိတ္ၿပီး မာန္တင္းခဲ႕တာသာ
အဖတ္တင္ခဲ႕ရေပါ႕
မ်က္ျမင္မေတြ႕လိုက္လို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ႕ေလ..... :)

လြတ္ေျမာက္ရာ

ဘ၀တဲ့...
ကူးရခတ္ရတာ
ေျခကုန္လက္ပမ္းက်မွ
ေမာရမွန္း စသိလာတယ္...

ထြက္ေပါက္ေတြ ပြင့္လိုက္
၀င္ေပါက္ေတြ ပြင့္လိုက္နဲ႔
တံခါးေတြကို အခါခါဖြင့္ရင္း
လမ္းေတြေလွ်ာက္ခဲ့တာလည္း
မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ...

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့...
ဘယ္အရာကမ်ား အဓိပၸါယ္ရွိလို႔လဲကြယ္...

ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ဘ၀တစ္ခုကေန တစ္ခု
ကူးရင္းသန္းရင္းနဲ႔
လမ္းတစ္ေနရာမွာ
နာက်င္ဆင္းရဲမႈ အတိုင္းအဆကို
သိလိုက္ရတဲ့ခဏ
ရုန္းထြက္ဖို႔ လမ္းစပဲ
အငမ္းမရ ရွာမိေတာ့တယ္...

ကံေကာင္းစြာ...
သိပ္ကိုကံေကာင္းစြာ...
လြတ္ေျမာက္ရာ တစ္ေနရာက
အလင္းေရာင္ျဖာက်ေနတာ
ေသခ်ာျမင္လိုက္ရတယ္...

အေရာက္သြားႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕လို႔
ရုန္းထခါမွပဲ...
ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ေနတာ သတိရေတာ့တယ္...

ဟိုးအေ၀းႀကီးက
အလင္းေရာင္ကိုေတာ့ ျမင္ေနရတုန္းပါပဲ...
အင္း... ေ၀းေတာ့ သိပ္ေ၀းတယ္...
ဒါေပမယ့္... ေရာက္ေအာင္သြားရလိမ့္မယ္...

ေရႊျပည္သူ

ဒိုင္ယာရီရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ ( တာရာမင္းေ၀ )

တာရာမင္းေ၀ ရဲ႕ မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ ထဲက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။

ဒိုင္ယာရီရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ

ႏွင္းစက္လက္တြဲခိုေနတဲ႕
စံပယ္အိုေလးေရ..
ဒီလကြယ္ညမွာပဲ
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို
ၿဖည္ခ်လိုက္ပါေတာ႕။

တခ်ိဳ႕လူေတြက
ဘ၀မွာ ၾကယ္ေတြ ေၾကြက်ခဲ႕သတဲ႕
ၿငိမ္သက္စြာ ခရီးႏွင္ၾကဦးေပါ႕ကြယ္
ကိုယ္႕မွာက..
ေနေတြ လေတြေတာင္ ေၾကြက်ခဲ႕ဖူးပါတယ္။

သြားေတာ႕မယ္ေနာ္..
ကံၾကံဳရင္ ၿပန္ဆံုၾကဦးမွာေပါ႕လို႕
ကံမေကာင္းသူတို႕ရဲ႕
မိႈင္းညိဳ႕ေသာလမ္းခြဲ
ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ အၿပိဳင္းအရိုင္း လြင္႕ၾကဲေနတယ္။

ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ္႕အၿပစ္ပါပဲ
ေလရိုင္းေတြ ၀ိုင္း၀န္းကိုက္ခဲၾကတဲ႕
မီးလ်ွံစတစ္ခုလို ၿပာညိဳယိမ္းထိုး
ၿပကၡဒိန္မွာေတာ႕
နက္ၿဖန္ခါဟာ နာမည္ဆိုး မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ္႕
လြမ္းဆြတ္ေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အိပ္မက္မ်ား
ႏွင္းဆီေခၽြ ရထားမွာ
စူးစူး၀ါး၀ါး ဥၾသဆြဲပစ္လိုက္တယ္။

ဒီည.
ေနာက္ည..
ဘယ္လိုမွ နိဂံုး ခ်ဳပ္မရပါဘူး
ဘီလူးဖမ္းသလို ၾကမ္းတဲ႕ လကၤာ
ငွက္ဆိုးေတြအိပ္မွ
တိတ္တဆိတ္ ကိုယ္ေရးလိုက္ပါတယ္။

ေပ်ာ္ခြင္႕မပိုင္ေသာ
ဒိုင္ယာရီ၏ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာ ထက္၌
နတ္သူရူးေတြ ၾကဲပက္တဲ႕
ေကာင္းကင္ဘံု အက္ဆစ္တစ္စက္လို
ရွအက္ေၾကကြဲ
ရွ...အက္...ေၾက...ကြဲ
မင္နီေတြနဲ႕ ရဲ လို႕ေပါ႕ကြယ္။

တစ္ကုိယ္ေတာ္

ဘ၀ကုိ တစ္ခါတစ္ခါအေပၚစီးက ငုံ႕ၾကည့္ရေတာ့လည္းသိပ္မဆုိးလွဘူးလုိ႔ ထင္လာတယ္။ဖ်ားနာမွဳကိုမွ မစားေသာက္ရင္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ျမစ္ေဘးက သစ္ပင္လုိ သူမ်ားေတြ စီးဆင္းေနတာကုိပဲ ေငးၾကည့္ေနခ်င္ရဲ႕။ဒါမွမဟုတ္ ပုိက္ဆံ တတ္ႏုိင္တဲ့အခါက်ရင္ ေရာဂါတစ္ခုခုရဲ႕ နာမည္ ကို ၀ယ္ယူၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စိတ္ပူၾကည့္ေနခ်င္တယ္။ လူေတြက တစ္ခါတစ္ခါလဆန္းလုိက္ တစ္ခါတစ္ခါ လဆုတ္လုိက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႕စိတ္ဒီေရက အတက္အက် ရွဳပ္လြန္းေတာ့လည္း (ကုိယ့္သေဘၤာကုိယ္) ဘယ္လုိ ခုတ္ေမာင္းရမွန္း မသိေတာ့ျပန္ဘူး။ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ ေၾကကြဲတတ္သူေတြ မလာရ ငါ့ စ်ပနကို ငါတစ္ေယာက္တည္းခ်မယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ လုိလိုမည္မည္ ငါစဥ္းစားၾကည့္ေနမိတာကေတာ့ အခုတည္ခင္းတဲ့ ညစာကုိ နာမည္ ဘယ္လုိေပးရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာကိုပဲ။မင္းခိုက္စိုးစံ