တာရာမင္းေ၀ ရဲ႕ မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ ထဲက ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။
ဒိုင္ယာရီရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ
ႏွင္းစက္လက္တြဲခိုေနတဲ႕
စံပယ္အိုေလးေရ..
ဒီလကြယ္ညမွာပဲ
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို
ၿဖည္ခ်လိုက္ပါေတာ႕။
တခ်ိဳ႕လူေတြက
ဘ၀မွာ ၾကယ္ေတြ ေၾကြက်ခဲ႕သတဲ႕
ၿငိမ္သက္စြာ ခရီးႏွင္ၾကဦးေပါ႕ကြယ္
ကိုယ္႕မွာက..
ေနေတြ လေတြေတာင္ ေၾကြက်ခဲ႕ဖူးပါတယ္။
သြားေတာ႕မယ္ေနာ္..
ကံၾကံဳရင္ ၿပန္ဆံုၾကဦးမွာေပါ႕လို႕
ကံမေကာင္းသူတို႕ရဲ႕
မိႈင္းညိဳ႕ေသာလမ္းခြဲ
ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ အၿပိဳင္းအရိုင္း လြင္႕ၾကဲေနတယ္။
ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ္႕အၿပစ္ပါပဲ
ေလရိုင္းေတြ ၀ိုင္း၀န္းကိုက္ခဲၾကတဲ႕
မီးလ်ွံစတစ္ခုလို ၿပာညိဳယိမ္းထိုး
ၿပကၡဒိန္မွာေတာ႕
နက္ၿဖန္ခါဟာ နာမည္ဆိုး မရွိပါဘူး။
ဒါေပမယ္႕
လြမ္းဆြတ္ေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အိပ္မက္မ်ား
ႏွင္းဆီေခၽြ ရထားမွာ
စူးစူး၀ါး၀ါး ဥၾသဆြဲပစ္လိုက္တယ္။
ဒီည.
ေနာက္ည..
ဘယ္လိုမွ နိဂံုး ခ်ဳပ္မရပါဘူး
ဘီလူးဖမ္းသလို ၾကမ္းတဲ႕ လကၤာ
ငွက္ဆိုးေတြအိပ္မွ
တိတ္တဆိတ္ ကိုယ္ေရးလိုက္ပါတယ္။
ေပ်ာ္ခြင္႕မပိုင္ေသာ
ဒိုင္ယာရီ၏ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာ ထက္၌
နတ္သူရူးေတြ ၾကဲပက္တဲ႕
ေကာင္းကင္ဘံု အက္ဆစ္တစ္စက္လို
ရွအက္ေၾကကြဲ
ရွ...အက္...ေၾက...ကြဲ
မင္နီေတြနဲ႕ ရဲ လို႕ေပါ႕ကြယ္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment